علی اکبر آغاسیان

این قطعه نیست این غزل بی سر من است

بایـــــــد بجــای ســر همه پیــــــکر بیــــاورم

وقتی که چون تویی به بدن سر ندارد آه

من با چه رو بــــــــرای غزل ســـر بیـــــــاورم

من را ببخش اگر که سرم را بریده ام

میخواستــــــــــم ادای تو را در بیـــــــاورم

باید زمان گفتن این شعر جای ایــن

خودکار و برگــــــــه گردن و خنجر بیــــــاورم

در صد قصیده هم نتوان گفت من چطور

در چارده هجا غـــــــــــــم خواهــــر بیـــاورم

پرسیده اند ظهر عطش ناک حوریان

از تـــــــــو که آب چشــمــــــه کوثـــر بیــــاورم

اما تـــو خود نخواستـــی و بــا تبســمی

رد داده ای بــــه پـــاســـخ در هر بیــــاورم

بوی تو را نمیدهد ایــــــــن قافیه اگر

حتــــی گـــلاب خالــــــص قــــمصر بیـــــاورم

هر چنــــد از بـــرند همـــه باز مانـــده ام

ایــــن قصه را چگونه بــــه آخـــــــر بیـــــاورم

-----------------------------------------------------

نیمه ای از مرا به تو بانو نیمه ای از تو را به من دادند

دور می خواستندمان از هم که به یک روح دو ، بدن دادند

چشم دادند در تو خیره شوم ، پا ... که هر جا تو می روی بروم

شک ندارم برای بوسه ی توست که به من هم لب و دهن دادند

پیش از آنی که عاشق ات باشم لال بودم ، فقط برای همین

که بگویم که دوستت دارم به زبان قوت سخن دادند

یک نفر عاشق است و خندان است! یک نفر عاشق است و گریان است!

به یکی میل ساختن دادند به یکی میل سوختن دادند

مرد را خشم ، سینه ی پر غم ، مرد را درد و حسرت و ماتم

زن ولی عشوه ،ناز ، گیرایی ، هر چه خوبی ست را به زن دادند

نیمه ی تا ابد جدا از من رو سفیدیم هر دو مان امشب

به تو رخت عروس پوشاندند به من خسته هم کفن دادند

------------------------------------------------------------

می نویسد نیستم اما تو می خوانی که هست

چشم می بندی برویش گر چه می دانی که هست

کاش او اینقدر فکر سفره ی رنگین نبود

کاش قانع بود با یک لقمه ی نانی که هست

قسمت ام از باغ و بستان سر در آوردن نبود

گل رضایت می دهد با خاک گلدانی که هست

وقت دلتنگی مدادت را بگیر و رنگ کن

بال یک پروانه را زیبا تر از آنی که هست

روزی از این سرزمین با چشم خونین می روم

هفت پشت ایرانی ام اما نه ایرانی که هست